စားလဲစား၊ မကုန်စေနဲ့

ဒေါ်မိအောင် Daw Mi Aung

ငယ်စဥ်ကနေပြီး အသက်လေးအတော်ရလာတဲ့အထိ အမေပြောနေကြစကားလေးကို ရယ်စရာလို့ဘဲထင်ခဲ့မိတာ။ ဟိုးယ္ခင်က မီးဖိုချောင်ဝင်ပြီးချက်ပြုတ်ခဲ့တာမှန်ပေမဲ့၊ သိပ်အတွေးမရှိခဲ့တာလဲအမှန်ပါဘဲ။ ခုများတော့ ကိုယ်ကအလုပ်အကိုင်မရှိ၊ ဝင်ငွေ မရှိချိန်၊ ညီမရဲ့ လုပ်စာနဲ့သုံးစွဲနေရချိန်၊ အစစအရာရာ ရှားပါးတဲ့အချိန်ဖြစ်လာမှဘဲ၊ “အော်၊ အမေပြောတာဒီအဓိပ္ပါယ်ပါလား” လို့တွေးမိစပြုလာတာပါ။

“စားလည်းစား၊ ကုန်လဲမကုန်စေနဲ့” တဲ့လေ။

အရင်ကတော့၊စိတ်ထဲမှာ မကုန်အောင်ဘယ်လိုစားရမလဲ၊ ကြံကြံဖန်ဖန်ပြောတတ်လိုက်တာပေါ့။ ဒါကကျမရဲ့ပေါ့တီး ပေါ့ဆ အတွေးပါ။ ခုမှ အမှန်ကိုစဥ်းစားမိတာပါ။ ငယ်တုန်းကတော့ စားလဲစားနိုင်ကြတဲ့အရွယ်တွေမို့၊ချက်လိုက်ရင်လဲ အတိုင်းအဆမရှိ၊ မစားနိုင်တော့ဘူးဆိုရင်လဲ နှမျောရမှန်းမသိ သွန်ပစ်လိုက်တာပက်ခနဲ။ နှမျောရမယ်ဆိုတာများခေါင်းထဲမှာကိုမရှိတာ။ ကျမ တို့ငယ်ငယ်က အိမ်မှာ ချက်ပေးတဲ့သူတွေကလဲ၊ သူတမျိုး၊ ငါတမျိုးဆိုတော့ ပိုဆိုးသေးတယ်။ တစ်ဦးထဲသတ်သတ်မှတ်မှတ် ချက်ကြရရင်တော့လဲ စည်းကမ်းလေးနဲ့ဖြစ်မှာပေါ့လေ။

ခုလို ရှားပါးတဲ့ကာလလဲဖြစ်၊ ကိုယ်တိုင်လဲ မီးဖိုချောင်ဝင်မှသာ အမေ့စကားကို ကောင်းကောင်းနားလည်လာမိတာ။ စျေးဝယ် ရတဲ့သူကလဲ သူ့ခမြာ စုံစုံစေ့စေ့လဲပါအောင်၊ အကုန်အကျလဲမများရအောင် အတော်စဥ်းစားပြီးဝယ်ရရှာတာပါ။ ခုအချိန်မှာက တော့ ညီမငယ်နဲ့ကလေးတွေကလဲ အိမ်မှာမနေကြတော့ဘဲ သူတို့အိမ်လေးနဲ့သူတို့နေကြတာမို့၊ ညီအစ်မနှစ်ယောက် စာဘဲ ချက်ရတော့တာ။ တခါတလေ ဟင်းလဲကျန်၊ ထ္မင်းလဲကျန်ပေါ့။ အရင်ကတော့ ကျန်တဲ့ဟင်းနဲ့ထ္မင်းက နောက်နေ့မနက် ရောက်ရင်ပြန်မစားချင်တော့တာမို့ လွှင့်ပစ်တဲ့ဆီရောက်သွားတော့တာပါဘဲ။ အဲ့ဒီတော့ စားတာနဲ့ကုန်တာဆို၊ ကုန်တာက များပါလားလို့ သိလိုက်မိတာပါ။

ခုတော့ ညနေစာစားပြီးတာနဲ့ဟင်းဘဲကျန်ကျန်၊ထမင်းဘဲကျန်ကျန်၊ရေခဲသေတ္တာထဲကို ဘူးလေးတွေနဲ့ထည့်သိမ်းတော့တာပါဘဲ။ နှမျောတတ်လာတာလေ။

စားလို့ကုန်သွားမှာကို(လုံးဝ) မနှမျောပါဘူးနော်။ ပစ်လိုက်ရမှာကိုနှမျောတာပါ။

ဥပမာ။ ကြက်သားဟင်းလေးကျန်တာဆိုရင်တော့ မနက်ကြရင် ဗူးသီးလေးနဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ အာလူးလေးနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ရောချက်လိုက် တော့လဲ အဆင်ပြေသွားပြီး၊ ဟင်းလေးတစ်ခွက်ဖြစ်သွားရတာပါဘဲ။ (“စားလဲစား၊ ကုန်လဲမကုန်စေနဲ့”ဆိုတာ လွှင့်မပစ်ရစေနဲ့လို့ ပြောတာပါ။) မနက်ကို ဟင်းအသစ်တစ်ခွက်ကတော့ ထပ်ချက်ရတာပါဘဲ။ ဆွမ်းတော်အတွက်ဆွမ်းလောင်းဖို့အတွက်က အရေးကြီးတာလေ။

မရှိလို့မလှူ၊ မလှူလို့မရှိ ဆိုတာမျိုးတော့အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး။

ထမင်းကြမ်းကို ရေခဲသေတ္တာထဲထည့်ထားပြီး၊ နောက်နေ့ကြရင် ထ္မင်းကြော်စား လို့အသိပညာပေးတဲ့ သူငယ်ချင်း ကိုဝင်းမောင် (ရွှေမန်း ဦးဝင်းမောင်) ကို တကယ်ကျေးဇူးတင်ရတာ။ အရင်ကဆို အမြဲလိုလို ထ္မင်းကျန်တာဆိုရင်တော့သွန်ပစ်ရတာ။ အလေ အလွင့်ပေါ့လေ။ ခုတော့ဟင်းကျန်လေးတွေကို နောက်နေ့တွေလဲပြန်မချက်ဖြစ်လို့ကတော့ “ဟင်းပေါင်း” တစ်ခွက်ဖြစ်သွား တော့တာပါဘဲ။

စားပြီး မကုန်တာလေ။

တကယ်တော့ ကျမရဲ့အမေ ပညာရှိကဝိဆိုချင်တာက၊ အစားတွေတနင့်တပိုးစားကြပြီး၊လူကောင်ကသာကြီးလာတယ်၊ ဦးဏှောက်ဥာဏ် မဖွံ့ဖြိုးလာဘူးဆိုရင်တော့ “စားပြီးကုန်ယုံဘဲရှိတယ်” လို့ပါ။ ဥာဏ်ရည်ဖွံံ့ဖြိုးပြီး၊ မှန်ကန်သောအတွေးအခေါ်နဲ့ ဆင်ခြင်တတ်မယ်ကြဆိုရင်တော့ စားလို့လဲမကုန်ဘဲ ကောင်းကျိုးသာအပြည့်အဝရကြမှာပါ။ ကျွေးရတဲ့သူလဲအကျိုးရှိ၊ စားရသူလဲ အကျိုးရှိစေတာပေါ့လေ။

ဒါကြောင့် – အိမ်ထောင်ရှင်မတွေ သိကြပါစေ။ ချွေတာတတ်ကြပါစေ။ မကုန်အောင် စားတတ်ကြပါစေ။

နောက်ပြီးဟင်းချက်ပြီးတာနဲ့ ဦးဦးဖျားဖျား”သီးသန့်တစ်ခွက်”ခူးခပ်ထားတဲ့အကျင့်လေးလဲ လုပ်တတ်ကြရမှာ။ သူများကိုပေးချင် ရင်လဲ ကိုယ်စားပြီးလို့ကျန်တာမဖြစ်ဘဲ၊ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် အဦးအဖျားပေးရတော့ “ကုသိုလ်”ရပါတယ်။

စိတ်စေနာမှန်ရင် ကံကောင်းပါတယ်။ ကံံကောင်းစွာဖြင့် ဘေးမသန်းဘဲအေးချမ်းကြစေချင်လွန်းလှပါတယ်။ ကျန်းမာချမ်း သာ ပျော်ရွှင်ကြပါစေ။