Blog

တစ်နေ့တစ်နေ့ အချိန်တွေကုန်တာမြန်လွန်းလို့။ ထိုင်နေရင်တော့လဲ ကြာသလိုထင်ရပေမဲ့၊ အလုပ်တွေလုပ်နေရင်တော့ အချိန် ကိုမလောက်နိုင်ပါဘူး။

မျက်စေ့နှစ်လုံးစပွင့်ကထဲက အလုပ်တွေကတန်းစီပြီးစောင့်နေကြတာ။ တမင်ထိုင်လိုက်မှ အလုပ်ကအားသွားရတာမို့။ ဒါပေမဲ့လဲလေ၊ အမေပြောသလို “ကိုယ့်အိမ်အလုပ်ကိုမှ ကိုယ်မလုပ်ရင် ဘယ်သူလုပ်မှာလဲ” ဆိုတာ၊ ခုမှမှန်မှန်းသိပါတော့တယ်။ “အမေရယ်မလုပ်ပါနဲ့” လို့ကျမတို့ကပြောနေကြစကားကိုအမြဲတုံ့ပြန်တတ်တာမို့၊ ခုတော့ အမေ့စကားတွေက ကိုယ်ပြောတဲ့ အလှည့်ဖြစ်နေပြီ။ အမေကတော့ ဒီနေ့ဆို ဝဍ်ကျွတ်သွားတာ ( ၉ )လပြည့်သွားပါပြီ။ ရွှေခြံကျောင်းကသံဃာ တွေအတွက် ကြက် သားဟင်း၊ ကကတစ်ကြော်နှပ်နဲ့ပဲလိပ်ပြာလေးလဲနှပ်ပြီး၊ ဆွမ်းဟင်းပို့လိုက်ပါတယ်။ “ဝဍ်” ဆိုတာချက်ချင်း ကိုလည်တတ်တာ။ နောင်ဘဝမကူးဘူးဆိုတာ အသေအချာပါဘဲ။

ကိုယ်တွေရဲ့အသက်အရွယ်အရ အလုပ်တွေချည်းတော့ ဇောကပ်နေလို့ မဖြစ်သေးပါဘူး။”သေမင်း”က အလုပ်အားမှခေါ် မှာမှမဟုတ်တာဘဲ။ ခုလိုအချိန်ကာလမှာတော့ ဘုရားရှိခိုး၊ ပုတီးစိတ်၊ ဘုရားစာတွေရွတ်ဖတ်ရုံလောက်နဲ့ဘဲ တစ်နေ့တာကို ဖြတ်သန်းနေရတာ။ အိမ်မှာတရားထိုင်ဖို့ဆိုတာကလဲ အလွန်ဆုံး နာရီဝက်အပြင်၊ပိုမလုပ်နိုင်တာကိုတော့ ရိုးသားစွာဝန်ခံပါတယ်။ အိမ်မှာနေရတော့ “အိမ်စိတ်” မို့၊ အလုပ်ကိုနားပြီး၊ တရားလေးထိုင်မယ်လို့ ကြံကာရှိသေး၊ “အော် – င့ါနှယ်ဟိုဟာ လေးလုပ်စရာ ရှိပါသေးလား၊ မိုးကရွာပြီ၊အဝတ်တွေက ရုတ်ရဦးမှာပါလား” နဲ့ တရားလေးချပြီး၊ အလုပ်ထလုပ်ရပြန်ပါရော။

“မရှိတောင့်တ၊ ရှိကြောင့်ကြ” ဆိုတဲ့စကားများ တယ်မှန်တာပါလား။ အဲ့ဒီ “ကြောင့်ကြစိတ်” ဟာ “အပါယ်”အထိကို ရောက်အောင် ဆွဲချမှာ။ သိရက်နဲ့ မိုက်နေကြတာ ဆိုးလိုက်တာနော်။

တကယ်တော့ အားလုံးဟာ သေရင်ထားခဲ့ရမှာချည်းပါဘဲ။ တွယ်ငြိနေတဲ့ သံယောဇဥ်ဆိုတဲ့ အနှောင်အဖွဲ့လေးကို လွတ်အောင် ရုန်းရမှာ။ “မသိလို့လား” လို့မေးရင်တော့ “သိပါတယ်” ရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ အတော်ကို ကြိုးစားရမှာ။မရုန်းနိုင်သေးတော့လဲ ခံပေါ့လေ။

ဟိုး၊ အရင် အမေရှိတုန်းကမှ သင်္ကြန်တွင်း(၁၀)ရက်တရားစခန်းလေးကို ဝင်ဖြစ်ပါသေးတယ်။ ခုကာလကတော့ တရားစခန်း တွေကလဲမဖွင့်နိုင်၊ ဥပုသ် သီလဆောက်တည်ဖို့တောင်မှ ခဲယဥ်းနေပြန်တော့ ကိုယ့်ဖို့တကယ်ပါမည့် “ကုသိုလ်အထုပ်” ကို မဆွဲနိုင်ဖြစ်နေတော့တာပါလား

ဒီလောက် တရားတွေကျနေမှတော့ ၊ အားလုံးကိုထားခဲ့ပြီး၊ သီလရှင်ဝတ်ပါလားလို့ ပြောကြလေမလားပါဘဲ။ ကျမကနှုတ် ခမ်းနီမဆိုးရရင်၊ မျက်ခုံးမွှေးမဆွဲရရင် မနေနိုင်တာမို့ သီလရှင်တော့ မဝတ်နိုင်သေးတာအမှန်ပါဘဲ။ ပုထုစဥ်မို့ လှချင်သေးတာကိုး။

ကျမတို့အသက်အရွယ်တွေ အနေနဲ့ အိမ်မှုတာဝန်နဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ဘဝကူးလေးကောင်းဖို့အတွက်ကြိုးစားရုန်းကန်နေရရင် – – – – –

လူငယ်လူရွယ်လေးတွေအဖို့ -ဘဝတလျှောက်လုံးလူတန်းစေ့နေထိုင်နိုင်ဖို့ကိုတောင် အတော်ကြိုးစားကြရရှာမှာ။ ဒီထက်ပိုပြီးမျှော်လင့်ကြပြီး၊ ရည်မှန်းချက်ကြီးတဲ့ လူငယ်တွေဖို့ ဆိုရင်တော့ ပိုပြီးရုန်းကြရဦးမှာ။

ကျမတို့လို အိုနေကြပြီဖြစ်တဲ့အရွယ်တွေအနေနဲ့လောကုတ္တရာအတွက်ကြိုးစားပြင်ဆင်ရသလို၊လူငယ်လေးတွေအဖို့တော့ ရှေ့ဆက်ရမည့်ဘဝခရီးအတွက်ကိုတော့ အပြောကျယ်လှတဲ့ ပင်လယ်ကြီးကိုကူးရသလို၊ ရုန်းကြရဦးမှာဧကန်ပါဘဲ။

ခုလို ခေတ်မှီတိုးတက်နေတဲ့အခါကြီးမှာ ပိုလို့တောင်ဆိုးသေးတာမို့၊ ကလေးတွေအတွက်စဥ်းစားရင်း၊စိတ်ပူမိတာမို့၊ ကျမလဲမနေနိုင်မထိုင်နိုင် ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ်ရှာနေမိတာပါလားနော်။ ပုထုစဥ်မို့ အပူရှာတော့ အကုသိုလ်ဖြစ်ပြီး၊ဒီအတွေးနဲ့သာ သေလို့ကတော့ ဒယ်အိုးထဲဇောက်ထိုးကျတော့မယ်။ အသိခေါက်ခက်လှတဲ့ အဖွားကြီးတွေရဲ့ဒုက္ခ မသေးလှပါလား။

ဝဍ် ကိုလဲကြောက်လှပါရဲ့။အပါယ်သွားရမှာလဲကြောက်လှပါရဲ့။

ကြောင့်ကြစရာတွေကိုလဲ လွှတ်ချရင်း၊တွယ်တာမှုကိုဖယ်ခွါလို့၊

သံသရာဝဍ်က လွတ်အောင်ရုန်းကြဦးပါမှဘဲ

စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေကင်းဝေးတဲ့သူတွေဟာ အတော်ငြိမ်းချမ်းမှာဘဲ။ အတွေးတစ်စများရလို့ကတော့ အိပ်ယာကတောင် ငုတ်တုတ်ထ ထိုင်မိတဲ့အဖြစ်မျိုးကြုံဘူးကြလေမလားမသိပါဘူး။ ( ဒီတစ်လ အသုံးစရိတ်အဆင်ပြေသွားပြီဆိုရင်၊ နောက်လအတွက် ကြိုပြီး တွေးပူမိလို့၊ အိပ်ယာကနေ ငုတ်တုတ် ထပြီးထိုင်မိတဲ့အဖြစ်မျိုး။)

ခုလည်းဘဲ တဖြည်းဖြည်း လူတွေ ကြပ်တည်းလာကြတာမြင်ရတော့၊ လောလောဆယ် ကိုယ်က အထိုက်အလျောက်နေနိုင်ကြပေမဲ့၊ ကိုယ်လဲတစ်နေ့ မကြပ်တည်းဘူးလို့​ ဘယ်ပြောနိုင်ပါ့မလဲ။ တချို့များဆို ညနေစောင်းချိန်အထိ ချက်စရာဆန်မရှိလို့ ရှာနေကြ ရတာ တွေမြင်တွေ့နေရတော့ အတော်ကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာ။

တွေးနိုင်တယ်ဆိုတာကလဲ စိတ်ကအားနေသလိုမို့သာပါ။တောင်တွေး၊မြောက်တွေးစိတ်မအေးနိုင်အောင်ပါဘဲ။တကယ်တော့ သတိလက်လွတ်သာလွှတ်ထားလိုက်ကြည့်ရင် တစ်ထိုင်ထဲနဲ့ မြန်မာပြည်အနှံ့တင်မက၊ ကမ္ဘာတောင်ပတ်လိုက်သေးတယ်။ “အမှတ်သတိ” ကိုချွန်းမအုပ်နိုင်တာများ၊ ဟောပြောတဲ့ဆရာတော်ကြီးတွေကို အားနာမိပါရဲ့။

“စားရေး”ကနေပြီးတော့ “နေရေး” ကိုရောက်သွားပြန်တော့လဲ၊ ” ငါတို့ကလဲအိုလာပြီ၊ အိမ်ကြီးကလဲယိုင်လာပြီ” ဆိုပြီး၊ တွေးလိုက် မိလို့ကတော့ ရင်ထဲကိုပူလာတာပါလား။ အတော်ဆိုးတဲ့အတွေးပါလားနော်။ တကယ်တော့တွေးပြီးပူနေလို့ ဘာများဖြစ် လာ မှာမို့ပါလိမ့်။ ” အကုသိုလ်စိတ် ” ဘဲဖြစ်တော့မှာပေါ့။မသိလို့လဲမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ တရားကသပ်သပ်၊ ကိုယ်ကသပ် သပ်ဖြစ် နေမိတာပါ။ (နေစရာမရှိတဲ့သူတွေကိုငဲ့စောင်းလို့ကြည့်မိပြန်တော့လဲ၊ ကိုယ့်ဘဝကမှ နေသာပါသေးတယ်။)

စားဝတ်နေရေးဆိုပေမဲ့ ၊ ဝတ်ရေးကိုတော့မပူဘူးပါဘူး။ အခုဆို အပြင်လဲမထွက်တော့၊ အိမ်နေအဝတ် စုတ်စုတ်လေး နဲ့နေလို့ထိုင် လို့ အားကြီးကောင်းတာ။ အစားမက်တဲ့သူတွေမို့ မစားရမှာများတော့ သိပ်ကိုကြောက်မိတာပါ။

ထမင်းကလဲ သုံးနပ်စားသေး၊ သရေစာကလဲမလွတ်၊ နောက်တော့ သူများ အမြင်ကတ်မှာစိုးလို့ “အသက်ကြီးလာတော့ ၊ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ် ချိုချိုချဥ်ချဥ်လေး၊ဂျိုးဂျိုးဂျွတ်ဂျွတ်လေးကလဲ ဝါးချင်သေးတာ” လို့ အရှက်ပြေပြောရပါသေးတယ်။ အသက်ကြီးလာတာ ကိုယိုးမယ်ဖွဲ့ရတာအတော်ဆိုးတာပါဘဲ။ တကယ်တော့ အမေ့ကိုပြောမိတာ “ဝဍ်လည်”တာပါ။ ” ဝဍ် “ဆိုတာ ဘဝမကူးပါ လားနော်။ (အမေကလေ ထမင်းစားပြီးရင်လဲ၊ သူစားဖို့ မုန့်တွေဝယ်ပေးထားရက်နဲ့၊ ဆိုင်ထဲက မုန့်ကိုလှမ်းတတ်သေးတာ။ ဖွင့်စားပြီးမကြိုက်ရင် ပြန်ချထားခဲ့တတ်တာ။)

ကော်ဖီလေးကလဲမလွတ်။ တော်သေးတာက ညီမတွေက စေတနာမပျက်ကြလို့သာ။ ဝက်ပေါကဆိုရင် ထမင်းကလွဲလို့ မုန့်ပဲ သရေစာမစားတတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူအလုပ်ကပြန်လာရင်တော့ အစ်မအတွက် ထွေလီကာလီလေးတွေ ဝယ်လာပေးရှာတာ။ သိပ်ကိုကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။

တော်သေးတာကတော့ ကိုယ့်အနေနဲ့ အိမ်မှုကိစ္စ ဝေယျာဝစ္စတွေလုပ်နိုင်သေးတာပါ။ ဒါကိုလဲတွေးပူမိသေးတာ။ ငါမလုပ်နိုင်တဲ့ အခါကျရင် ဆိုတာမျိုး။ ညီမတွေကပြောပါတယ်။ “မလုပ်နိုင်ရင်မလုပ်နဲ့ပေါ့” တဲ့။ တကယ်တော့ မဖြစ်သေးတာကို ပူပန်နေ တာကိုက ပစ္စုပ္ပန်တည့်တည့်မရှုနိုင်သေးတာပါ။ တရားနဲ့အတော်ဝေးနေမှန်းလဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိပါတယ်။ အတော်ကို ဆင်ခြင် ရဦးတော့မှာပါ။

ဒါကြောင့်မို့ – –

စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းဆိုတဲ့ “သောက”မှကင်းဝေးကြပါစေ။

သတိလေးနဲ့လဲ ဆင်ခြင်နိုင်ကြပါစေ။

“ဝဍ်ဒုက္ခ” တွေမှလဲ လွတ်ကင်းကြပါစေ။

ဒီနှစ်တန်ဆောင်တိုင်ကတော့ မကြုံဘူးလောက်အောင်ကိုထူးကဲလွန်းလို့ပါ။ အံ့ဘွယ်အတိပါဘဲ။တခါဘူးလေးမှမကြုံခဲ့ဘူးတဲ့ ကျမတို့ ရပ်ကွက်ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုမျိုးကို အသက်၇၀ပြည့်ခါနီးမှ ပထမဆုံးကြုံဘူးတာပါ။

ကျမတို့ငယ်ငယ်လေးကထဲက ကြားဘူးတာလေး၊ လူကြီးမိဘတွေဆောင်ရွက်လို့သိခဲ့ရတဲ့ “ပံ့သကူပစ်ခြင်းဓလေ့လေး ” ဟာ အင်မတန်ချစ်စရာကောင်းခဲ့တာပါ။

ခုတော့ သူများရပ်ကွက်တွေမှာတော့ ဘယ်လိုဆောင်ရွက်ကြတယ်မသိပါဘူး။ကျမတို့ရပ်ကွက်မှာတော့ “ကျားစားဖါးစား”နဲ့ ဟီးလေးတိုက်ပြီးအော်ကြ၊ ဟစ်ကြ၊ ပြေးလွှားကြနဲ့ အတော်ကြောက်စရာကောင်းလှလို့။

ဟိုးအရင်က” ပံ့သကူ” ပစ်မယ်ဆိုရင်၊ အဝတ်အစားလေးထဲမှာ ငွေစလေးထည့်လို့၊ လမ်းဆုံလမ်းခွမှာ ဘယ်သူမှမမြင်အောင် သွားပြီး ချထားခဲ့တတ်ကြတာပါ။ ကိုယ် သွားပစ်ခဲ့တာကိုလဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မသိစေခဲ့ပါဘူး။

ဘယ်သူဘဲရရ၊ ထိုက်သူရစေဆိုတဲ့ စေတနာလေးနဲ့ပစ်ခဲ့ကြတာပါ။ ပစ်တဲ့သူကိုလဲ သိစရာမလိုသလို၊ ရတဲ့သူကိုလဲ မသိရပါဘူး။ နိဗ္ဗန္န ပစ္စယော ပါဘဲ။ သိပ်ချစ်စရာကောင်းတဲ့အလေ့အထလေးပါ။

မနက်အစော အလုပ်သွားကြရတဲ့ လက်လုပ်လက်စား လေးတွေအဖို့ ပံ့သကူပစ်ထားတဲ့ အထုပ်ကလေးရခဲ့ရင် တနည်းတဖုံ တော့သူ့အတွက်အထောက်အပံ့လေးဖြစ်မှာပါ။ ပစ်တဲ့သူရဲ့စေတနာလေးလဲအကျိုးရှိ၊ကောက်ရတဲ့သူလဲအကျိုးရှိတဲ့ ကြည်နူး စရာလုပ်ရပ်လေးပါ။

ယနေ့ခေတ် လူတွေကဘဲ ပြေးကြလွှားကြရတာ ကိုနှစ်သက်နေကြလေသလားလို့တောင်တွေးမိပါတယ်။ စိတ်စေရာကြောင့် ဖြစ်နေတဲ့ခေတ်ကြီးပေလားလို့ပါ။

လှူချင်တဲ့သူကလဲ ဂုဏ်ဖေါ်ချင်နေကြတာလား။ တချို့ဆို ဒီနေ့ ငွေဘယ်လောက် “ပံ့သကူပစ်” မယ်ဆိုတာ ကြေငြာတတ် ကြသေးတာ။ ဒီတော့လဲ ပစ်မည့် ပိုက်ဆံကိုကောက်ဖို့ ဒီလူအိမ်ကအထွက်ကိုစောင့်ပြီးလိုက်ကြတော့တာပါဘဲ။ ပစ်လိုက် တဲ့ပိုက်ဆံလေးကိုရဖို့အတွက်၊ ကောက်မည့်လူတွေခမြာလဲ ကျီးကန်းအစာကောက်ဖို့စောင့်သလို ဂဏာမငြိမ် ပြေးကြ လွှားကြနဲ့ပေါ့။

ဒီလိုလုပ်ရပ်က အလှူမှာပိုက်ဆံကြဲတဲ့ပုံစံပါ။”ပံ့သကူပစ်” တာမဟုတ်တော့ပါဘူး။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ဓလေ့လေးကို ဖျက်ပစ် လိုက်ကြတာပါဘဲ။

ဝုန်းဒိုင်းကြဲ လိုက်ပြီးကောက်တဲ့သူတွေကိုတော့အပြစ်မပြောလိုပါဘူး။

ရှားပါးလှတဲ့ခေတ်အခါမို့ ငါးရာရရ၊တစ်ထောင်ရရ ပိုက်ဆံလိုချင်ကြရှာတာကိုး။

တချို့လူများဆို မော်တော်ကားပေါ်ကနေတောင် ပိုက်ဆံကြဲတတ်ကြတာမို့၊ လိုက်ပြီးကောက်ကြတာလဲ ပွဲတော်ကြီးတမျှပါဘဲ။ မလုပ်သင့်တာပါ။

မော်တော်ကားပေါ်ကပစ်ချတာမို့ အပြေးအလွှားလိုက်ကောက်ကြတဲ့ လူတွေအတွက်လဲ အန္တရာယ်များလွန်းလှပါတယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လိုချင်လို့လိုက်ကောက်တဲ့သူတွေရဲ့အပြစ်မဟုတ်ပေမဲ့၊ ပစ်ချသူမှာဘဲအပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံစားမိတာပါ။

ဒီလိုပါဘဲ “ကျီးမနိုးပွဲ” ကစားကြတဲ့အလေ့အထလေးဟာလဲ၊ပျော်စရာဓလေ့တစ်ခုပါ။ ကျမတို့ငယ်ငယ်ကဆို တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော်၁ရက်နေ့ညနေရောက်ရင် အမေက ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေ အပြင်မှာဘာမှမကျန်စေနဲ့နော်။ အိမ်ထဲထည့်သိမ်းလို့ပြောထားတာ။ အိမ်ပြင်မှာထားခဲ့လို့ကတော့ ကိုယ့်ပစ္စည်းလမ်းမပေါ်ရောက်ပြီမှတ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာပစ္စည်းကိုမှ ဖျက်လိုဖျက်ဆီးမလုပ်ခဲ့ကြပါဘူး။ အပျော်သဘော စကြနောက်ကြယုံလေးပါဘဲ။ ကျမတို့ငယ်စဥ်ကတော့ လမ်းနှစ်လမ်းရဲ့နောက်ဖေးလမ်းထိပ်မှာ ကွမ်းယာဆိုင်လေးတွေရှိပါတယ်။ အခိုင်အမာဆောက်ထားတာမဟုတ်ပါဘူး။ တွန်းလို့ရွှေ့လိုရတာမို့ “ကျီးမနိုးပွဲ”ကစားကြတဲ့သူများဟာ၊ ကွမ်းယာဆိုင်လေးကို မော်တော်ကားလမ်းအလယ်ကို ရွှေ့ထားတတ်ကြတာ။ မနက်လင်းမှ ဆူဆူညံညံနဲ့ ဝိုင်းဝန်းပြီးပျော်ပျော်ပါးပါး ပြန်ရွှေ့ကြရတာပါ။ ဘာမှကိုဖျက်လို ဖျက်ဆီးလုပ်ထားခြင်းမရှိတဲ့အတွက်လဲ ခိုက်ရန်ဖြစ်ပွါးခြင်း အလျဥ်းမရှိပါဘူး။ အိမ်ရှေ့မှာထားတဲ့ပန်းအိုးတွေဆိုရင်လဲ ဟိုဖက်အိမ်က ပန်းအိုး ကိုဒီဖက်ရွှေ့၊ ဒီဖက်အိမ်ကပန်းအိုးကို ဟိုဖက်ရွှေ့ဆိုတာမျိုးလောက်ပါဘဲ။ ခုခေတ်မှာတော့ “ရောင်တော်ပြန်နဲ့ရောလွှတ်” ဆိုသလိုပါဘဲ ပန်းအိုးတွေ အစအန မကျန်အောင်ပျောက်သွားတတ်ကြပါတယ်။

အဲ့ဒါကတော့ “အပျော်”မဟုတ်တော့ဘဲ၊ “အဖျက်” ဖြစ်သွားတော့တာမို့ “ချစ်စရာဓလေ့”မဟုတ်ဘဲ၊ “ရှက်စရာဓလေ့” ဖြစ်သွားတော့တာပါဘဲ။

ဒီနှစ်တော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘယ်အရပ်ကဓလေ့မှန်းမသိတဲ့ လုပ်ရပ်ကိုတွေ့မိတော့၊ သိပ်ကိုအံ့သြမိပါတယ်။ သူတို့နဲ့သိတဲ့ အိမ်တချို့မှာ အတင်းအကြပ် ပိုက်ဆံတောင်းကြတာပါ။ ဆူဆူညံညံမို့လန့်များတောင်လန့်မိပါရဲ့။

ကျမတို့ငယ်စဥ်တုန်းကတော့၊ ဦးလေးလူပျိုတွေရှိတာမို့ သူငယ်ချင်းလူငယ်ကာလသားတွေစုပြီး ကြက်သားကာလသားဟင်း ချက်စားကြတာမျိုးမြင်ဘူးပါတယ်။ ဘယ်သူ့ဆီကမှ အတင်းအကြပ် ပိုက်ဆံတောင်းကြတာမတွေ့ဘူးပါဘူး။ (မိမိအိမ်က ဆန်ယူလာသူနဲ့ ဆီယူလာသူနဲ့)

နောင် လူရွယ်လူကြီး ဖြစ်လာမည့်ကလေးတွေ အတုယူမှားမှာ၊ အမှတ်မှားကြမှာစိုးရိမ်မိလို့ပါ။

သူခိုးကြီးညလို့ ပြောစမှတ်ပြုကြတဲ့ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော်တစ်ရက်နေ့ညမှာ မိုက်ကြေးခွဲသလို ပိုက်ဆံတောင်းပြီး သောက်စားမူးယစ်ကြတဲ့ ဓလေ့ဆိုးကို အဟုတ်မှတ်နေကြမှာစိုးရိမ်မိပါတယ်။

ယဥ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့ ” ပံ့သကူပစ်ခြင်း “ဆိုတဲ့ပျော်စရာဓလေ့လေးကို ဖျက်ဆီးပစ်ခြင်းမှ ကင်းဝေးကြပါစေ။

ပျော်ရွှင်စရာ” သူခိုးကြီးည ” လေးကိုအရုပ်ဆိုး၊ အကျည်းတန်စေခြင်းမှကင်းဝေးကြပါစေ။

ချစ်စရာဓလေ့လေး မပျက်ဆီးကြပါစေနဲ့ လို့ – – –

မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာလေးက “အမျိုးသားအောင်ပွဲနေ့” တဲ့။ “အစ်မရေ နင်သွားလိုက်ပါ”ဆိုတော့လည်း၊ အမေ မရှိတော့ လူမှုရေးကိစ္စက ကိုယ့်တာဝန်ပေါ့လေ။

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ကစလို့ နှစ်နှစ်အတွင်းမှာ ဘယ်မှလဲမသွားဖြစ်၊ လူမှုရေးကိစ္စတွေအားလုံးကိုလဲ လစ်လျူရှုထားရတဲ့ကာလပါ။ အမေက (၅-၂-၂၀၂၁)မှာကွယ်လွန်သွားခဲ့တော့၊ဘယ်ကိုမှမသွားချင်၊ အလှအပလဲပြင်ချင်စိတ်မရှိ၊ အဝတ်သစ်အစားအသစ်ဆိုတာလဲ မလိုချင်နဲ့၊ စိတ်ပျက်နေတာကြာပေါ့။

ခုတော့ သူ့အကြောင်း၊ ကိုယ့်အကြောင်း မသွားမဖြစ်တဲ့အခြေအနေဆိုတော့လဲ၊ လူ့ကျင့်ဝတ်အရ ဝတ်ရစားရပြင်ရဆင်ရပေါ့။ ကိုယ်လဲအသက်က(၇၀)တန်းရောက်နေပြီဆိုတော့လဲ၊ တော်သင့်ရုံပေါ့လေ။ ဒါပေမဲ့လို့၊ သွားဖို့ ပြင်ဆင်ရတော့မယ်ဆိုတော့ ပထမဆုံး မင်္ဂလာဆောင်တဲ့သူရဲ့ဂုဏ်ကို ချီးမြှင့်ရမှာမို့ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားနဲ့သွားလို့မှမဖြစ်တာ။ မဝတ်ဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့အဝတ်အစားတွေကိုမွှေရတော့တာပေါ့။တော်တာရော၊မတော်တော့တာရောပါဘဲ။

သွားမည့်နေ့ နံနက်စောစောစာ ချက်ပြုတ်ပြီး၊ ဆွမ်းတော်ကပ်၊စားသောက်ပြီးတာနဲ့၊ သွားရေးလာရေးအတွက် “စလုံးရေစ”ရပါပြီ။ ခြေသည်းလေးကအစပေါ့လေ၊ညစ်ပတ်နေမှာစိုးလို့၊ ​လက်သည်းညှပ်လေးကိုင်ပြီးခါမှ၊ တစ်သက်လုံး အလှကြိုက်တဲ့ “အငုံစိတ်”လေးထလာပြီးခြေသည်းဆိုးပစ်မိသွားတာပါ။ (အမေသာရှိရင်မေးငေါ့ပြီး၊ “လှချင်ရက်စက်စက်ယို”လို့ပြောမှာ။) ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ “မဲတင်း” လိုက်သေးတာက၊အသက်(၇၀)ဆိုရင်ဘဲ အလှမပြင်ရတော့ဘူးလားလို့ပေါ့။

အော် တရားအလုပ်လုပ်တာနဲ့ အလှပြင်တာ၊တခြားစီပါလားလို့ပေါ့နော်။

အော်မေ့လို့။ မျက်ခုံးမွှေးဆွဲတံအသစ်တစ်ချောင်းညီမက စျေးကြီးပေးပြီးဝယ်ထားပေးတာဆိုတော့၊ ဘယ်ကစဖွင့်ပြီးဆွဲ ရမှန်း လဲမသိ။ အိမ်မှာတူမတွေရှိရင်တော့လဲ သူတို့ကိုမေးရရဲ့။ ခုတော့အဖုံးကိုဖွင့်ပြီးကြည့်လိုက်ပြန်တော့ ထိပ်မှာကပလပ်စတစ် အမာကြီး။ ခုတခါကမျက်မှန်နဲ့ကြည့်လို့ ပလပ်စတစ်မှန်းသိတာ။ ဒါကြောင့် ရှေ့တစ်ရက်ကဆွဲတာ မထင်တာကိုး။ အဲ့ဒီနေ့ကပြောလိုက်သေးတာ။ “ဝက်ပေါရေ နင်တော့ အလိမ်ခံရပြီ၊ ခြောက်ကပ်နေတာဘဲ၊ဆွဲလို့မရဘူးတော့” လို့။ ဒီနေ့တော့ ” ဟေ့၊ ညီမ ငါ လက်သည်းညှပ်နဲ့ထိပ်ကိုညှပ်ပစ်လိုက်မယ်၊ ပျက်သွားတော့လဲ ခင်စန်းနုကိုပေးရမည့် ခဲတံကို သူဘယ်လို သုံးရမလဲသိသွားတာပေါ့”လို့လဲပြောလိုက်သေးတာ။ (on line ကနေမှာတာ ၃၆၀၀၀/-တစ်ချောင်းဝယ်ရင်၊ တစ်ချောင်းလက် ဆောင်ရတာလေ။) နောက်မှသတိရပြီး၊ fb ပြန်ဖွင့်ရှာကြည့်တော့မှ ကိုယ်ညှပ်ပစ်မည့် ပလပ်စတစ်က အတွင်းကအဖုံးမှန်း သိရပါတော့တယ်။ ညံ့ချက်ကတော့လေ။

ဒီလိုအသေးအဖွဲကိစ္စလေးတစ်ခုနဲ့တင်ကျမတို့သိရတော့မှာက – ခေတ်ကလေးတွေနဲ့ ယှဥ်လို့မရတော့ဘူးလို့။ သူတို့ကအတော်ကို ဥာဏ်ရည်ထက်မြက်ကြတာ။

မျက်ခုံးမွှေးဆွဲတံကိစ္စပြီးသွားလို့၊ ပြင်ဆင်ပြန်တော့ ခေါင်းကဖွေးဖွေးလှုပ်နေပြီ။ နှုတ်ခမ်းနီကို အရောင်ဖျော့တာလေး ဘဲဆိုးမယ် ပေါ့။

ဟင်း အမြဲတန်း ရဲရဲနီမှကြိုက်တာမို့၊ ဖျော့ရင်လူမမာနဲ့တူတယ်။ ဘာဖြစ်လဲ ဘယ်အရွယ်ဖြစ်ဖြစ် လှချင်တာဆန်းတာမှာ မဟုတ် တာ၊ နီနီရဲရဲဘဲဆိုးပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကြည့်ကောင်းသား။

သွားစလာစလေးဖြစ်လာပြန်တော့သွားရင်းလာရင်းနဲ့ဘာပစ္စည်းလေးဖြစ်ဖြစ်၊ လိုချင်တဲ့စိတ်လေးဖြစ်လာပြန်ရော။အော် ” တဏှာ”ဆိုတဲ့တပ်မက်မှုလေးကြောင့်” ဥပါဒန်” ဆိုတဲ့ စွဲလန်းမှုလေးက ကပ်ပါလာလေရဲ့။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ “အစ်မကို ခုဝတ်သွားတဲ့ လုံချည်မျိုးလေး ထပ်ဝယ်ပေးပါဦး” လို့ကိုပြောမိသွားပါတယ်။ ခုကာလမှ ညီမက “ဘာလေးဖြစ်ဖြစ်ဝယ်ရအောင်” လို့ပြောတိုင်း၊ ငြင်းတတ်တဲ့ ကျမက ခုတော့လုံချည်လေး လိုချင်တာကိုပြောမိလို့အံ့သြရှာမှာပါ။

ဒါပေမဲ့လေ၊ တဒင်္ဂ လိုချင်မိလို့ ပြောလိုက်မိတာလေးကိုပြန်ပြီး၊ ဘရိတ်အုပ်လိုက်ပါတယ်။ “ညီမရေ အမှတ်တမဲ့မို့ပြောလိုက်မိတာ၊ တကယ်တော့ဘာကိုမှအပိုမသုံးသင့်ပါဘူး” လို့။ ခဲဖျက်လေးနဲ့ အမှားပြင်ခြင်းပေါ့။

တကယ်တော့ ခုကာလက ထမင်းစားဖို့နဲ့ ကျန်းမာဖို့ဘဲအဓိကထားရမှာ။

တကယ်တော့ လုပ်သင့်တာနဲ့မလုပ်သင့်တာကိုခွဲခြားနိုင်စွမ်းရှိကြရမှာလေ။

ကိုယ့်တဖို့ထဲကြည့်ပြီး၊လုပ်ချင်တာလုပ်ကြရင်တော့ အမှားများစွာဖြစ်တော့မှာ။(လောဘစိတ် ကင်းမှ အမှားကင်းမှာ။)

အလှအပကြိုက်တာ အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး။ဒါပေမဲ့ “အဓိကနဲ့ သာမည”ကိုခွဲခြားတတ်ရမှာပါ။(ဘယ်ကိစ္စမဆိုပါနော်။)

အချိန်ကာလကို သိတတ်ကြပါစေ။

“မေတ္တာသံဝေ” ဆိုတဲ့သီချင်းသံလေးကို နားထောင်မိပြီးတော့၊ စိတ်ထဲမှာကြည်နူးမိတာမို့ fb မှာတင်ပေးလိုက်တဲ့ “မို့မို့ဟန်”ကိုကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။ ငယ်စဥ်တုန်းကတော့ နံနက်စောစောရေဒီယိုလေးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ဒီလိုမင်္ဂလာရှိလှတဲ့သီချင်းသံလေးတွေကိုအမြဲကြားနေရတာဆိုတော့ လူတွေရဲ့စိတ်ထဲမှာမေတ္တာတွေပွါးလို့ ယဥ်ကျေးသိမ်မွေ့ကြတာလားလို့လဲ အတွေးရောက်မိပြန်ရော။

ခုများတော့ နံနက်ပိုင်းမှာကြားရတာတွေက ဆူညံသံတွေချည်းပါဘဲ။တချို့အိမ်တွေကတော့ ပရိတ်၊ပဌာန်း၊မဟာသမယသုတ်စတာတွေကိုခုနှစ်အိမ်လောက်ကြားရအောင်ဖွင့်ထားတတ်ကြပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်မရွတ်မဖတ်ဘဲ၊ဆရာတော်ကြီးတွေကို ရွတ်ခိုင်းနေကြသလားမှတ်ရတာ။ သိပ်ပြီးကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ဖွင့်ထားတတ်ကြတာမို့ ကုသိုလ်စိတ်လေးနဲ့နားထောင်ရတာမဟုတ်ဘဲ၊ ဆူသံညံသံသက်သက်ဖြစ်နေသလိုမို့၊တခါတလေများဒေါသစိတ်တောင်ဖြစ်မိပါရဲ့။နေရင်းထိုင်ရင်းအကုသိုလ်ဖြစ်တာလေ။ တကယ်တော့ “ကြားပြီးရင်ပျက်ရ”မှာကို။ (ပြောမိတဲ့ လူအဖို့မှာတော့ ဘာသာရေး မကိုင်းရှိုင်းတတ်သူလိုလိုဖြစ်တတ်ကြတာမို့၊ နားထဲကလျှံထွက်သွားတဲ့တရားသံပေါ့။)

ကျယ်လောင်လှတဲ့အသံစုံကိုဥပက္ခာပြုပြီး ၊မျက်စိနှစ်လုံးပွင့်လို့ အိပ်ယာကနိုးလာကထဲက၊ ဘုရားဆွမ်းတော်ကပ်ဖို့၊ ဘုန်းကြီးကို ဆွမ်းလောင်းဖို့ဆိုတဲ့စိတ်က ထိပ်ဆုံးမှာနေရာယူပြီးသားပါ။ အဲ့ဒီတော့ အင်မတန်အေးချမ်းပြီးသာယာနာပျော်တဲ့တေးသံလေးတွေကြားရတာဟာရင်ထဲမှာကြည်နူးစိတ်အပြည့်နဲ့၊ မမောနိုင်မပမ်းနိုင် ချက်ပြုတ်ရတော့ ကုသိုလ်တွေကအပြည့်အဝ ရနေတော့တာပါဘဲ။

ချက်ပြုတ်လို့ပြီးပြန်တော့ ဆွမ်းတော်ပွဲပြင်ရ၊ ဆွမ်းလောင်းဖို့စီစဥ်ရဆိုတာတွေကတော့ နေ့တဓူဝလုပ်ငန်းဆောင်တာတွေပါ။ ပြုပြုသမျှ ဒါန၊သီလ၊ဘာဝနာစတဲ့ကုသိုလ်တွေကို နေ့စဥ်ညစဥ်မျှဝေကြရတာလဲ မင်္ဂလာတစ်ပါးပါဘဲ။ နိုးထချိန်မှစပြီး ညအိပ်ယာဝင်သည့်တိုင်အောင် ကြည်ကြည်လင်လင်လေးများနေရရင်သိပ်ကောင်းမှာပါ။ ##ဒီ “ချင်” လေးကတော့ “လောဘ”မပါတဲ့”လိုချင်မှု”လေးသက်သက်မို့ “တမ်းတကောင်း” တဲ့အရာလို့ထင်မိပါတယ်။ (ကိုယ့်လိုဘဲ လိုချင်၊ဖြစ်ချင်နေကြမှာပါ။)

သောကတွေ၊ဒုက္ခတွေကင်းဝေးပြီး၊ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးမေတ္တာတွေနဲ့သာနေကြရရင်၊ အပူလဲကင်း၊မျက်ရည်ဆိုတာလဲမရှိနဲ့။ ဘယ်လောက်များအေးချမ်းလိုက်မလဲလို့။ သူတော်ကောင်းသူမြတ်လောင်းတွေ ပို့သတဲ့ မေတ္တာတွေကို မိမိအပါအဝင် လူသားအားလုံးရကြစေချင်လွန်းလှပါတယ်။

မေတ္တာရိပ်မှာခိုလှုံပြီး – – – #စေတနာထက်သန်စွာနဲ့ ပေးဝေတဲ့ မေတ္တာသံလေးတွေကြားကြ၊သိကြပါစေ။ #သိကြ ကြားကြတဲ့ အတိုင်းလဲ မေတ္တာထားတတ်ကြပါစေ။ #အေးချမ်းသာယာရှိကြပါစေ။ #ကပ်ကြီး သုံးပါးမှ ကင်းဝေးကြပါစေ။