By Saya U Moe Aung (Tekkatho Moe War)

ေခတ္စမ္းစာဆို ကဗ်ာဆရာၾကီး မင္းသုဝဏ္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၄)ႏွစ္ေျမာက္ …

ဂါရဝျပဳျခင္း ႏွင့္ သတိရျခင္း အျဖစ္ စာေရးသူ၏
” တပင္တိုင္ ကဗ်ာမ်ား” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့ေသာ အမွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အား ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဆရာၾကီး၏ စာေပ့ဝန္ ေက်ပြန္မႈ ႏွင့္ စာေပအေပၚ သစၥာရွိမႈ တို႔အတြက္ ဦးညႊတ္ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။

ရထားလမ္း…..

စာေရးသူ ၁၉၈၅ခုႏွစ္က ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ” တပင္တိုင္ ကဗ်ာမ်ား ” ကဗ်ာ စာအုပ္ပါ သံုးေၾကာင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။ “ရထားလမ္း” ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ကဗ်ာ…။

စာေရးသူ၏ ကဗ်ာစာအုပ္အတြက္ ကြယ္လြန္သူ ေခတ္စမ္းစာေပ တည္ေထာင္သူ၊ ကဗ်ာဆရာၾကီး မင္းသုဝဏ္ (ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဦးဝန္)က သက္ရွိထင္ရွားရွိေနစဥ္က အမွာစာ ေရးသားခ်ီးျမွင့္ ေပးခဲ့သည္။
ကဗ်ာ အမ်ားအျပားထဲမွ စာေရးသူ၏ (၃)ေၾကာင္းကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဝဖန္သံုးသပ္ခဲ့ပါသည္။

စာေရးသူ ႏွင့္ တစ္ျခံေက်ာ္တြင္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီးထံသို႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္တတ္သည္႔ အတြက္ ဆရာၾကီးအား သတိရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ့သည္႔ ၁၄ ႏွစ္ က ကြယ္လြန္သြားျပီးျဖစ္ေသာ ဆရားၾကီးအား စိတ္ထဲမွ ဂါရဝျပဳလိုသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ဤ စာစု ကို ေရးရန္ အေၾကာင္း ေပၚလာပါသည္။

” ရထားလမ္း…”

မနီး မေဝးတြင္
ဆံုသည္ ျမင္လ်က္
အသင္ မေရာက္ႏိုင္ပါလား…။ ။ [ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ ]

ဆရာၾကီး မင္းသုဝဏ္၏ ေဝဖန္သံုးသပ္ခ်က္….

” တကၠသိုလ္ မိုးဝါသည္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆရာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မွာ ကဗ်ာအထံုပါသျဖင့္ သူေတြ႕ျမင္ သံုးစြဲေနရေသာ စက္မႈဆိုင္ရာ အရာဝတၳဳ အသံုးအေဆာင္တို႔ကို အသံုးခ်ပစၥည္းမ်ား သက္သက္အျဖစ္သာ မျမင္မူ၍ ေလာကၾကီးေအးေအးျငိမ့္ျငိမ့္ သာသာယာယာ လႈပ္ရွားလွည္႔ပတ္ႏိုင္ေအာင္ အသံုးခံတန္ဆာဆင္ ျပဳျပင္ေပးေနသည္႔ အလကၤာမ်ားျဖစ္သည္ဟုလည္း ေတြ႕ျမင္ ေတြးထင္ကာ အရသာခံစားေနသူျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ မိမိေတြ႕ျမင္ ေတြးထင္ ခံစားရသည္႔အခ်က္တို႔ကို လူအမ်ားအား အမွ်ေဝလိုေသာ ဆႏၵျပင္းျပသူလည္းျဖစ္ပါသည္။
မိုးဝါ ၏ သံုးေၾကာင္းကဗ်ာ ကိုၾကည္႔ပါ…။

မနီး မေဝးတြင္
ဆံုသည္ ျမင္လ်က္
အသင္ မေရာက္ႏိုင္ပါလား…။ [ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ ေရး သည္]

ဘာမ်ားထူးဆန္းပါသလဲ..။ ဇလီဖားတံုး (sleepers) ေပၚတြင္ မတ္တတ္ရပ္၍ မီးရထားသံလမ္း မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ခုကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔ပါ…။ သာမန္အားျဖင့္ ဘာမ်ားထူးဆန္းပါသလဲ ? မဲဇာေတာင္ေျခလို လြမ္းစရာလား။ ပြဲခါေညာင္ေရလို ေပ်ာ္စရာလား ? သဲသာေသာင္ေျမလို ခ်စ္စရာလား ? စဥ္းစားၾကည္ၾကပါစို႔…။

လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ပါလွ်င္ ဇလီဖားတံုးမ်ား အၾကားတြင္ လိပ္သည္းေက်ာက္မ်ားကို မည္းမည္းညစ္ညစ္ ေတြ႕ရပါမည္။ ခရီးသည္မ်ား ပစ္စြန္႔ခဲ့ေသာ စကၠဴစုတ္၊ စလူဖက္၊ ငွက္ေပ်ာရြက္၊ စားၾကြင္းစားက်န္ တို႔ကို ေတြ႕ရပါမည္။ ျမင္ေနက်လည္းျဖစ္သည္။ စက္ဆုပ္ဖြယ္တို႔ႏွင့္လည္း ဆက္ဆံေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ မိုးဝါ သည္ မည္သို႔ေတြ႕ျမင္၍ မည္သို႔ ေတြးထင္ပါသလဲ ?

လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ သံလမ္းမ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ခုသည္ တစ္ေနရာတြင္ ထိသည္ ဆံုသည္ ဟု ျမင္ရထင္ရသည္။ ထို ထိရာဆံုရာကို ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္သည္။ ထိရာဆံုရာကို မေတြ႕ရ…။ ဆက္၍ ေလွ်ာက္တိုင္း ေလွ်ာက္တိုင္း ထိရာဆံုရာ ဟုထင္ရေသာေနရာသည္ အေဝးသို႔ ေရြ႕ ခြါ ေရြ႕ ခြါ သြားေလသည္။ လင္းလပ္ကို ေရထင္၍ လိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။

ဤသည္ကား ေလာကမာယာ လွည္႔စားျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ဤ ေလာကမာယာ ကို မိုးဝါ ေတြ႕၍ ဖြဲ႕ လိုက္သည္…။ ဤ ေလာကမာယာ မ်ိဳးကို ၾကည္႔တတ္လွ်င္၊ ျမင္တတ္လွ်င္ ေနရာတကာ တြင္ မလြတ္တမ္းေတြ႕ရပါမည္။ လူတို႔သည္ ဤ ေလာကမာယာ ျမစ္ေရေၾကာတြင္ အစုန္အဆန္ စီးပါ နစ္ေမ်ာလ်က္ရွိၾကသည္ မဟုတ္ပါလား…။

တရားစကားႏွင့္ေျပာရပါလွ်င္ အနိစၥကို နိစၥ ဟုထင္ေနၾကသည္။ ဒုကၡကို သုခ ဟု ထင္ေနၾကသည္။ အနတၱကို အတၱဟု ထင္ေနၾကသည္။

ဤ သံလမ္းကိုၾကည္႔၍ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ မိုးဝါ က ဤ သေဘာကို တိုတိုႏွင့္ ေျပာေဟာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤ ကဗ်ာကို ေရာဂါ အမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ ေရလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ သံုးပါ။ အက်ိဳးရွိပါ လိမ့္မည္ ဟု သမားေတာ္စကား ႏွင့္ တိုက္တြန္းလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္….။ “

[ စာေရးသူ၏ မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာၾကီးမင္းသုဝဏ္ ၏ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့ေသာ သံုးသပ္ခ်က္ကို ယခု အႏွစ္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ ၾကာေတာ့မွ စာေရးသူ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းကေရးခဲ့သည္႔ ကဗ်ာ ဤမွ် ေလးနက္မႈရွိသည္ကို ျပည္႔ျပည္႔ဝဝ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သေဘာေပါက္လာမိပါသည္။ ကဗ်ာေရးစဥ္ကမူ ေလာက၏ လွည္႔စားတတ္ပံု ကိုသာရည္ရြယ္ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္…။]