မြဲခြင်းမရှိ

မျက်မမြင်ကျောင်းအတွင်းမှာဖွင့်ထားတဲ့မြူနီစပါယ်ကျောင်းကတော့ကျမပထမဆုံးပညာသင်ကြားခဲ့ရတဲ့ကျောင်းပါ။ဥယျာဥ်လမ်းအိမ်ကနေကျောင်းကိုသွားဖို့၊စလင်းကျောင်းတိုက်ကြီးကိုဖြတ်ပြီး၊ပန်းပင်ကြီးလမ်းဖက်ကိုမျက်နှာပြုထားတဲ့ကျောင်းပေါက်ကဝင်ရပါတယ်။(မှတ်မိသလောက်တော့ တစ်ထပ်ကျောင်းဆောင်ရှည်ရှည်လေးပါဘဲ။)

လက်ဦးဆရာမကြီးက ဒေါ်နှင်းနုပါ။ လက်ရေးလှအောင် လက်ထပ်သင်ပေးခဲ့တာပါ။ ခုအချိန်ထိ ရင်ထဲမှာတမ်းတပြီးကန်တော့လျက်ပါ။

တစ်နှစ်မပြည့်ခင်မှာဘဲ ဌာနာလမ်းမှာနှစ်ထပ်ကျောင်းဆောင်ကြီးဆောက်ပြီးလို့မျက်မမြင်ကျောင်းကနေပြောင်းကြရပါတယ်။

အမေအမြဲပြောပြောနေတာလေးကိုလဲအမှတ်ရနေတာပါ။မနက်ဖက်ကတော့အဖေကရုံးသွားခါနီးအနှီးကအစလျှော်ပေးခဲ့တာပါ။ညနေစာချက်တဲ့အချိန်ကျမှအမေပြာယာခတ်ရတော့တာပါဘဲ။ညီမလေးကငို၊ကျမက အီးကုန်းပေးဖို့အော် ထမင်းအိုးကငှဲ့နေရင်းဆိုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိလို့ အော်ငိုရတဲ့အဖြစ်တဲ့။

(ကျမ အသက်ကြီးလာတဲ့အထိရင်ထဲစွဲသွားတဲ့အဖြစ်ကတော့ မပြည့်စုံတဲ့ဘဝဟာခါးသီးလှတယ်ဆိုတာပါဘဲ။)

တစ်နေ့တော့အဒေါ်အငယ်ဆုံးစိန်စိန်ကလည်း အထုပ်ကလေးပိုက်၊သ္မီးကြီးလက်ကိုဆွဲ၊ သ္မီးငယ်လေးကိုချီလို့ဥယျာဥ်လမ်းအိမ်ကိုရောက်လာတာမျက်စိထဲမှာခုထိမြင်ယောင်တုန်းပါ။ “မမေရေ ကုန်ပြန်ပြီ” လို့ပြောတာလေး။စိန်စိန်ကိုသနားလိုက်တာ။ကွမ်းခြံ(ယ္ခုကွန်ဒိုတွေဆောက်ထားတဲ့နေရာ) မီးလောင်လို့ပါ။

သ္မီးငယ်လေးကကျမညီမလေးထက်တစ်လငယ်ပြီး၊သ္မီးကြီးကကျမထက် ၂ နှစ်ငယ်ပါတယ်။

မတိမ်းမယိမ်းညီအစ်မတွေပါ။ အကြီးမ ခင်စန်းနုကသိပ်စွာတာဘဲ။ အမေကမုန့်ခြောက်လေးတွေကိုမုန့်ပုံးနဲ့ထည့်ပေးထားတာ။ တစ်နေ့တော့သူကမုန့်ပုံးဖွင့်လို့ ကျမကတားတာ၊ပုံးကိုလက်တစ်ဖက်ကဖွင့်ပြီးလက်တစ်ဖက်ကကျမရဲ့ဗိုက်ကိုလိမ်ဆွဲထားတာ။

ဒါပေမဲ့ ကျမတို့ညီအစ်မတွေခုထိသိပ်ချစ်ကြတာပါဘဲ။ နောက်တော့လဲ စကားဝါပင်လမ်းအိမ်ကအမေ့မောင်အကြီးကအိမ်ထောင်ပြုပြီးအိမ်ခွဲသွားလို့၊ အမေကြီးတစ်ယောက်ထဲမို့ ကျမတို့မိသားစုစကားဝါပင်လမ်းအိမ်ရောက်ခဲ့ကြရပြန်ပေါ့။

ဒီလိုပါဘဲ ၊ ဘဝဆိုတာတသမတ်ထဲမရှိဘဲအမြဲပြောင်းလဲနေတာပါ။

ပျော်သလားဆိုတော့လဲ မသိပျော်ပျော်နေကြတာဘဲ။ငိုစရာရှိတော့လဲငိုလိုက်ကြ။ရယ်လိုက်ငိုလိုက်နဲ့ဘယ်တော့များမှ – – – -။

သံသရာလည်သရွေ့ကြုံနေကြရဦးမှာပါလား လို့တွေးမိတာပါ။