နှောင်ကြိုး

“မေမေရေ လာပါတော့ကျီးကန်းလေးကတမော့မော့”

ကျမရဲ့အမေကသူရဲကြောက်တတ်တယ်။

မြန်မာမိသားစုမိဘတွေဟာ များသောအားဖြင့်ကိုယ့်သားသ္မီးကိုအရွယ်ရောက်လို့အိမ်ထောင်ထူတဲ့အချိန်မှာတောင် မျက်စေ့အောက်မှာရင်အုပ်မကွာထားချင်တတ်ကြတယ်။(မှားယွင်းတဲ့အယူအဆများလားလို့တွေးမိပါတယ်။)

အဖေနဲ့လက်ထပ်ပြီး ယောင်နောက်ဆံထုံးပါအဖေ့မိသားစုထဲကိုဝင်ခဲ့ရတဲ့အမေ။

အဖေတို့ကအမေရယ်ညီအစ်ကိုလေးယောက်ရယ်မှာအဖေကသားအထွေးဆုံးမို့ ရွှေပေါ်မြတင်ပေါ့။ အဖွားကသားတွေ၊ချွေးမတွေ မြေးတွေနဲ့အတူနေ အတူစား။

ချွေးမတွေကတစ်ယောက်တစ်လှည့်စျေးဝယ်ရတယ်။

ကျန်တဲ့သူတွေကဝိုင်းချက်ကြရပါတယ်။

တကယ်ကိုပျော်စရာပါ။

အဖေက နောက်ဆုံးမှအိမ်ထောင်ကျတဲ့သူမို့အတွင်းဖက်ဆုံးအခန်းမှာနေရပါတယ်။ အဖေတို့ခြေရင်းအိမ်မှာက ကက်ဝိုင်းရှိပါတယ်။(ဖဲလိုကစားရတဲ့ အပွင့်လေးတွေပါတဲ့သစ်သားတုံးမဲမဲလေးတွေ)

တစ်ညတော့အဖေက ခြေရင်းအိမ်ရောက်နေပါရော။ အမေကလဲအိမ်ထဲမဝင်ရဲ။အဖေ့ကိုလှမ်းခေါ်တော့ အဖွားက “ပြန်လာမှာပေါ့၊ခေါ်မနေနဲ့” လို့ပြောသတဲ့။ ထပ်ခါထပ်ခါခေါ်လို့ အဖွားကလဲထပ်ခါထပ်ခါပြောပါလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီတော့ အိမ်မှာရွှေလိုဥထားခံရတဲ့ အမေကလဲ “ကိုယ့်ယောကျာ်းကိုယ်ခေါ်တာ” လို့ပြန်ပြောတယ်တဲ့။

သားတွေကအမေကိုသိပ်ချစ်ကြပြီး မော်လို့တောင်မကြည့်ကြတာမို့၊ အဖေ့အထက်က အကိုကအဖွားကိုပြန်ပြောရမလားဆိုပြီး ပန်းထိမ်ဖိုက တူသေးသေးလေးနဲ့ထုမလို့။ အဖေကပြန်ပြေးလာပြီးသူ့အကိုကို “မင်းဝင်မပါနဲ့” လို့ပြောတာပေါ့။

(ကျမကအသက် ၃နှစ်ကျော်ကျော်လောက်ရှိပြီထင်ပါရဲ့။

မှတ်မိတာကတော့ ဘကြီးအကြီးဆုံးရဲ့သ္မီးမမမတင်ဦးကချီပြီးချော့တာလေး။

ဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေအားလုံး ခုထိချစ်ကြတုန်းပါ။)

အမေ့ကိုချမယ်လို့ပြောတဲ့အဖေချစ်လှိုင်ရဲ့မိန်းမအမေညွန့်ကြည်ကဆုံးပြီးကာစမို့ အိမ်ထဲမဝင်ရဲတာနေမှာပါ။

သူရဲကြောက်တတ်သူမို့။

အိမ်ခန်းထဲရောက်တော့အမေကဆင်းမယ်ဆိုရင်းအဖေကဆွဲထားရင်းနဲ့၊မနက်မိုးလဲလင်းရောကျမကိုချီ၊သေတ္တာကိုဆွဲပြီးအဖေ့အိမ်ပေါ်ကဆင်းတာ။

အမေနဲ့ညီအစ်ကိုတွေထိုင်ပြီး မနက်အစောစာစားနေတုန်းမို့ အဖေကလဲ ထမဆွဲရဲဘဲ၊”ငါ့ကလေးထားခဲ့”လို့ဆိုသတဲ့။

အမယ်လေး ကျမရဲ့အာဂအမေက” ရော့၊နင့်ကလေး” ဆိုပြီးပစ်ချပေးခဲ့တာ။

(သနားစရာကောင်းလိုက်တဲ့သ္မီးလေး)

အမေနဲ့အဖေက တစ်လမ်းထဲနေကြတာ။နောက်နေ့တွေကျတော့မနက်အစောစာ စားပြီးတာနဲ့၊ကျမကိုအဖေက အမေ့အိမ်ကိုလွှတ်လိုက်တာ။

(လျှော်ဖို့အဖေ့အဝတ်ရယ်၊ကျမကိုရေမိုးချိုးပေးပြီးလဲတဲ့အဝတ်ရယ်နဲ့။)

ရယ်စရာတော့ကောင်းသား။

အမေကချက်ချင်းဘဲ စွပ်ကျယ်စက်ရုံမှာအလုပ်ဆင်းတာ။ကျမကတော့တစ်နေကုန် အမေ့ရဲ့အမေနဲ့ကျန်ခဲ့ရတာ။အခြားအမေ့မောင်အိမ်ထောင်ကွဲတွေလဲအတူနေပေါ့။ကလေးဆိုတော့လဲနေနဲနဲညိုတာနဲ့ အမေ့ကိုတမ်းတပြီးမျှော်ရတာ။ အဲ့ဒီအဖြစ်လေးကိုတော့ ရင်ထဲမှာအမှတ်ရနေမိတာ။

အမေပြန်လာလို့ သ္မီးလေးကသံဇကာလေးကိုကိုင်ပြီး “မေမေရေ လာပါတော့ကျီးကန်းလေးကတမော့မော့” ဆိုတာမြင်ရင်အမေကမျက်ရည်ကျတယ်။တကယ်တော့ ချစ်လို့အတူတူသစ္စာတွေတိုင်ပြီး အိမ်ထောင်ပြုကြတာ ရန်ဖြစ်ကြ၊ကွဲကြဖို့မှမဟုတ်တာ။

ဒါကြောင့်သားသ္မီးတွေ အရွယ်ရောက်လို့ အိမ်ထောင်ထူကြရင် အိမ်ခွဲပေးလိုက်သင့်တာ။

အဖေနဲ့အမေပြန်ပေါင်းဖို့ကျမကအောင်သွယ်တော်လေ။

အမေကကိုယ့်အိမ်နဲ့ကိုယ်နေကြမယ်ဆိုမှပြန်ပေါင်းမယ်ဆိုလို့၊ ဗဟန်း ရေတာရှည်လမ်းမှာပြောင်းနေကြပါတယ်။

တော်ပါသေးရဲ့ အမေအဖေနဲ့မောင်ညီမလေးတွေနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနေခဲ့ရလို့ကျေးဇူးတင်နေရတာခုချိန်ထိပါ။

ကျမကအဖေတို့အမေတို့ရဲ့နှောင်ကြိုးလေးတစ်မျှင်။